بیانگر این است كه میزان بسته بودن چشم‌های افراد در حین خوابیدن، ممكن است در آینده بر عملكرد حافظه و خطر آلزایمر تاثیر بگذارد.

«به نظر می‌رسد كه خواب چندتكه (ناپیوسته) می‌تواند با تشكیل پلاك‌های آمیلوییدی (كه از مشخصات بیماری آلزایمر است) در مغز افراد بدون مشكل حافظه همراه باشد.

تحقیقات بیشتری لازم است تا معلوم شود چرا این پدیده روی می‌دهد و اینكه آیا تغییرات خواب، می‌تواند پیشگویی‌كننده اختلال شناختی باشد؟» پژوهشگران برای اثبات یافته‌های خود، الگوی خواب صد بیمار را كه در سنین ۴۵ تا ۸۰ سال بودند و هیچ‌گونه علایم دمانس (زوال عقل) نداشتند، تجزیه و تحلیل كردند.

۵۰درصد این افراد در خانواده خود، سابقه بیماری آلزایمر داشتند و نیمی دیگر هیچ‌گونه سابقه فامیلی بیماری آلزایمر را در خانواده ذكر نمی‌كردند.

محققان برای هر بیمار، یك مونیتور تعبیه كردند و الگوی خواب آنان را به مدت دو هفته ثبت كردند. این بررسی نشان داد ۲۵‌درصد بیماران، علایم پلاك‌های آمیلوییدی را نشان دادند كه پیشگویی‌كننده ابتلا به آلزایمر در آینده است كه می‌توان آنها را سال‌ها قبل از اینكه بیماری پیشرفته تشخیص داده شود، مشاهده كرد.

میانگین كل زمان خواب شركت‌كنندگان در این بررسی هشت ساعت بود، معذالك متوسط زمان خواب آنان كمتر بود (تا ۵/۶ ساعت) چون خواب آنها در طول شب، منقطع بود.

افرادی كه در طول شب بارها، از خواب بیدار نمی‌شدند، پنج برابر كمتر از كسانی كه خوب نمی‌خوابیدند، پلاك آمیلوییدی تولید می‌كردند. همچنین احتمال داشتن شاخصه‌های مراحل پیش‌رس آلزایمر در افرادی كه خواب مناسب نداشتند، بیشتر بود.
این به آن معناست كسانی كه ۸۵‌درصد زمان خود را در خواب عمیق به سر می‌برند، در معرض خطر كمتر بیماری آلزایمر نسبت به كسانی هستند كه ۸۵‌درصد زمان خواب خود را در رختخواب از این پهلو به آن پهلو می‌شوند.

«ارتباط بین خواب منقطع و پلاك‌های آمیلوییدی حس كنجكاوی را برمی‌انگیزد، ولی اطلاعات حاصل از این پژوهش نمی‌تواند ارتباط علت و معلولی بین این دو یا جهت این ارتباط را مشخص كند.